Kiedy kot został udomowiony i jak do tego doszło? Poznaj ciekawostki o zachowaniach wielkich i małych kotów!
Marcin Jankowski | Leonzoo.pl → 18/07/2024 (22:43) → 05/08/2024 (13:58)Na przestrzeni setek lat ewolucja życia na Ziemi w końcu doprowadziła do tego, że w królestwie zwierząt pojawiły się dzikie koty, a z czasem zostały one udomowione przez człowieka. Chcąc poznać zachowania kotów oraz to jak z nimi postępować warto pierw pochylić się nad historią tych zwierząt oraz ciekawostkami z ich codziennego życia.
Ewolucja dzikich kotów na przestrzeni milionów lat. Kim byli praprzodkowie kotów domowych na Ziemi?
Podobnie jak psy, również koty zasiedliły Ziemię przed człowiekiem. 60 - 50 milionów lat temu, gdy nie było już dinozaurów, pojawiły się dogodne warunki do życia dla przodków kotów (licznie rozwinęły się ssaki). Były to Miacidae, rodzina zwierząt żyjących na drzewach podobnych do łasic. Mając mocne i ostre kły polowały na innych roślinożerców. Dopiero z Miacidae wyodrębniły się z czasem dwie kolejne rodziny zwierząt. Jedna to Aeluroidea, dając początek m. in. kotom oraz druga rodzina drapieżników Arctoidea dając początek m. in. psom.
Szczególnie interesująca jest dla nas rodzina kotów, która początek ma z linii Aeluroidea. Ci praprzodkowie wyglądem zbytnio nie różnili się od współcześnie znanych nam kotów. Jedynym odstępstwem był tygrys szablozębny, ale ten wyginął 11 000 lat temu, na końcu epoki lodowcowej. Charakteryzował się dużymi kłami o długości przeszło 20 cm i polował na innych roślinożerców, atakując ich znienacka.
Współcześnie znana nam linia kotów wyodrębniła się natomiast 9 milionów lat temu, kiedy pojawił się ssak przypominający dzisiejszego kota domowego. Ten przedstawiciel dał początek 26 różnym gatunkom kotów (rodzaj Felis). Zaliczamy do nich m. in. serwala, pumę, ocelota, lwa, tygrysa, jaguara i panterę.
Pierwsze ślady w przeszłości udomowienia kota przez człowieka? Co było tego przyczyną?
Ponadto do rodziny kotów należy żbik, który zamieszkuje spory obszar od Europy po Azję. Natomiast w Afryce i na półwyspie Arabskim występuje gatunek kota nubijskiego, przez niektórych specjalistów uważany za podgatunek europejskiego żbika. Nie zmienia to faktu, że kot nubijski uważany jest za bezpośredniego przedstawiciela kota domowego, od którego rozpoczęła się partnerstwo z człowiekiem. W niektórych źródłach podaje się, że to żbik dał początek tej historii, choć może to wynikać wspólne krzyżowanie się tych dwóch gatunków zwierząt.
Żbik to zwierzę, które preferuje obszary mocno zalesione i skaliste co wpływa na jego liczne występowanie w górskich lasach. Już sam wygląd Żbika przypomina kota domowego, ze względu na ubarwienie sierści i kształty. Jest jednak nieco większy i masywniejszy, a szczególnie odróżnia go od kota domowego większa głowa.
Podobnie wygląd kota nubijskiego nawiązuje do znanego człowiekowi kota domowego. Różnica jest jednak w tym, że jest on większy z proporcjonalnie większymi uszami. Kot nubijski posiada szare futro z widocznymi pręgami i plamkami. Głównym pokarmem tego kota są małe gryzonie i ptaki, a spotkać go można na otwartych przestrzeniach.
Samo słowo kot pochodzi z północnej Afryki, gdzie Nubijczycy używali słowa kadiz na określenie myszołowa o aksamitnych łapach. Zatem kiedy człowiek zajął się rolnictwem, a szczególnie uprawą zboża, stali się oni partnerami. Przechowywane zboże przyciąga myszy, a te są pokarmem dla kotów. Z czasem dostrzeżono tą zaletę i człowiek zaczął wykorzystywać kota do tępienia tych szkodników. W zamian za pomoc człowiekowi, kot otrzymywał pokarm oraz opiekę w jego domu. Zapewne ta umiejętność kota spowodowała, że z czasem został on udomowiony. Pierwsze udomowienia kota miały miejsce w starożytnym Egipcie, gdzie lubowano się we wszelkiej maści zwierzętach. Działo się to na długo przed tym jak udomowiono psa, krowę czy owcę.
Początkowo kot był czczony w starożytnym Egipcie i to do tego stopnia, że za jego wywóz groziły kary. Dlatego kot nie rozprzestrzeniał się po świecie starożytnym tak szybko. Jeśli Egipcjanom udało się namierzyć kota gdzie indziej to byli skłonni nawet go odkupić. Ale już w basenie Morza Śródziemnego wiedziano, że kot to najlepsze zwierzę do zwalczania plag myszy i można go było wykorzystywać do ochrony spichlerzy. Z czasem pojawił się w Grecji, ale już w Imperium Rzymskim dość późno bo dopiero w IV wieku naszej ery. To pozwoliło z upływem czasu wywędrować kotu domowemu na północ Europy. Również na starym kontynencie kot cieszył się szacunkiem. W Walii wprowadzono nawet prawo, dzięki któremu karano za zabicie kota lub jego kradzież. Jak wszędzie w tamtych czasach, kot pełnił rolę obrońcy spichlerzy ze zbożem. Pojedynczy kot potrafił dziennie upolować nawet tuzin myszy i kilka szczurów.
Kot domowy i stosunek człowieka do tego zwierzaka?! Jak kot stał się jednym z ulubieńców ludzi? Choć kot został udomowiony przez człowieka stosunkowo wcześnie, to mimo wszystko nie od zawsze ceniono sobie jego obecność w towarzystwie. Jeszcze w XIX wieku kota traktowano z pogardą, zwłaszcza w kręgach zoologów. Kota uważano za zwierzę nie posłuszne człowiekowi, które raczej lubiło towarzyszyć kobietom niż mężczyznom. W przeciwieństwie do psa, który był symbolem mężczyzny. Nawet współcześnie, kot ma wśród niektórych osób poważanie zwierzęcia obłudnego, przebiegłego i złośliwego.
Współcześnie udomowiony kot żyje praktycznie na każdym kontynencie i jest ulubionym zwierzęciem domowym. Dlaczego koty stały się ulubionym towarzyszami człowieka? Po pierwsze stosunkowo łatwo jest je pielęgnować, mogą żyć stosunkowo długo bez towarzystwa. Dodatkowo nie trzeba ich wyprowadzać na spacer i można powiedzieć, że są to zwierzęta czyste z natury.
Zachowania kota, które należy znać aby go zrozumieć! Ciekawostki o kotach domowych...
Co nieco już wiemy o kocie i jego praprzodkach. W dalszej części poznacie gatunki i zachowania dzikich kotów, ale w tym miejscu warto póki co opisać troszeczkę więcej o ciekawostkach z codziennego życia kota udomowionego. Pozwoli to zrozumieć jego zachowanie i nabrać dystansu do tego jak postępuje każdy kot.
Młode koty poznają świat dzięki samicy, która bierze na siebie obowiązek wychowania i nauki kociąt. To matka karmi je i czyści w pierwszych tygodniach życia. Nie opuszcza ich na krok, ale jeśli już to jedynie po to aby przynieść im pokarm. Nauka polowania u kociąt rozpoczyna się w piątym tygodniu życia. Do charakterystycznych zachowań kotów należy sytuacja, kiedy to z początku matka przynosi myszy młodym kotom, aby mogły się nimi pobawić i oswoić. Po krótkim czasie matka przynosi myszy i sama je zabija, by wykarmić nią młode kociaki. Nauka łapania myszy przez młode jeszcze koty kończy się na tym, że to one idą na polowanie i uczą się zadawać śmiertelny cios w kark myszy. Młode koty zanim wejdą w dorosłość uczą się przez obserwację odpowiednich zachowań, które będą im potrzebne w przyszłości. W zasadzie po roku życia koty same zdolne są do rozrodu.
Mówi się, że koty są czystymi zwierzętami! Wynika to z ich zachowań, ponieważ zwierzęta te przez długą część dnia czyszczą swoje futro. Dlaczego to robią? Chronią w ten sposób swoje ciało przed wilgocią i zimnem, za sprawą odpowiednio pielęgnowanego futerka. Zadbane futro znacząco im to ułatwia. Dodatkowo codzienna pielęgnacja futra umożliwia im pozbycie się kleszczy i pasożytów. Czyszczenie futra przez koty pobudza gruczoły łojowe, które sprawiają że jest ono wodoodporne i elastyczne. Koty swoją głowę czyszczą polizaną łapą, natomiast resztę wylizują językiem.
Skutkiem ubocznym takiego zabiegu wykonywanego przez kota jest wypadająca sierść. Zbiera się ona w żołądku kota. Dla ułatwienia wykrztuszenia kłębków włosów, kot może zjeść trawę lub można kupić specjalistyczny środek w sklepie zoologicznym ułatwiający tę czynność.
Koty uwielbiają się myć przez wylizywanie. Już od młodego są czyszczone przez matkę. Również dorosłe koty, robią to nawzajem jeśli przebywają w większej grupie osobników. Można też zauważyć, że jeśli kot jest zdenerwowany to czyści swoje futro częściej.
Dlaczego mówi się, że koty są fałszywe? Zazwyczaj kot nie daje się pogłaskać obcej osobie. Jeśli ktoś będzie jednak usilnie chciał to zrobić, a kotu nie będzie to odpowiadało, po prostu podrapie go swoim pazurami. Przed tym wykona ostrzeżenie głośno parskając i położy płasko uszy. Przeciwnie, kot do zaprzyjaźnionych osób podbiega z podniesionym ogonem i ociera się o taką osobę. Po zakończonym powitaniu zaczyna się myć. Chodzi o to, że kot pierw pobiera zapach człowieka, a następnie wchłania go przez język do organizmu. Ze względu, że zapachy członków grupy w której żyją koty są dla niego ważne, robi to regularnie wobec swoich towarzyszy. Określenie fałszywy kot powstało ponieważ ten domowy zwierzak przyjmie od nas każdy przysmak, ale naszą prośbę zrealizuje tylko wtedy, jeśli będzie miał na to ochotę.
Innym charakterystycznym zachowaniem kota jest mruczenie. Jest to jeden ze sposobów wyrażania nastroju przez koty. Robi to także na wiele innych sposobów. Nastrój kota możemy rozpoznać po sylwetce, ułożeniu uszu, wąsów, ogona i po samych ruchach. Przykładowo ogon wymachiwany na bok to oznaka złości. Jeśli kot dotyka łapą, delikatnie muskając człowieka, jest to oznaka jego obecności i tego, że czegoś potrzebuje. Ocieranie się o nogi to sygnał powitania lub tego, że kot jest głodny.
Drugim sposobem wyrażania zachowań przez kota jest głos. Zaczynając od miauczenia a kończąc na przeraźliwym wrzasku. Mruczenie u kota to znak, że jest on zadowolony i pokazują w ten sposób dobry nastrój. Dla własnego bezpieczeństwa wiedz, że kot z przymrużonymi oczami, płaskimi uszami i głośnym prychnięciem jest gotowy do ataku!
Wielkie oraz dzikie koty w naturze. Jak zachowują się dzikie koty i co mają wspólnego z kotami domowymi?
W naturze szczególnie wielkie koty są najlepszymi myśliwymi spośród wszystkich innych żyjących zwierząt, wyczekując na swe ofiary w ukryciu. Podobnie jak małe dzikie koty, wszystkie są od zarania dziejów mięsożerne. Potrafią atakować nawet większe od siebie ofiary, polując przy tym przede wszystkim na ssaki i ptaki. Dzikie koty to zwierzęta, które bardzo łatwo przystosowują się do panujących warunków naturalnych. Dzięki temu można je spotkać niemal w każdym środowisku i prawie na każdym kontynencie. Koty te mieszkają w lasach, stepach czy pustyniach. Są również obecne na wysokościach 2 000 metrów. Czasem pojawiają się nawet wyżej, przekraczając granicę strefy wiecznych śniegów.
Wśród całej rodziny kotów można wyróżnić dwie zasadnicze grupy, które dzielimy na wielkie koty i małe koty. Do tej pierwszej grupy - Pantherinae - zaliczamy szereg zwierząt, zaczynając od lwa, przez jaguara, tygrysa, lamparta (panterę), panterę śnieżną, panterę mglistą, a kończąc na gepardzie. Większość wielkich i dzikich kotów spotkać można jedynie w Afryce i Azji. Jedynie jaguar występuje na terenie Ameryki Środkowej, Ameryki Południowej i na krańcach Ameryki Północnej (południowo - zachodnie obszary Stanów Zjednoczonych Ameryki).
Co ciekawe nie wszystkie koty są takie same i często różnią się od siebie pewnymi cechami. Przykładowo takie wielkie koty jak lwy, tygrysy czy pantery wyraźnie ryczą. Z kolei już jaguary, pantery śnieżne i gepardy nie. Lew, popularnie określany królem zwierząt, uznawany jest za największego drapieżnika w Afryce. Choć pod względem wielkości to drugi największy kot na świecie, to już pod względem donośności ryku jest on na czele klasyfikacji wśród wszystkich innych zwierząt.
Takich nieznacznych różnić dla wielkich oraz dzikich kotów można wymienić o wiele więcej. Podczas spożywania posiłku pantera przy tym kuca, choć reszta wielkich kotów niemal się kładzie na ziemi. Duże koty posiadają umiejętność chowania i wysuwania pazurów, zaś jedynym wyjątkiem który tego nie potrafi zrobić jest gepard.
Tak jak wspomniałem już wielokrotnie na stronie, koty to mięsożercy. Żywią się albo padliną albo upolowaną zwierzyną. Dlatego musiały nabyć zdolność bezszelestnego poruszania się na końcach palców ze schowanymi pazurami. W celu wydawania przy poruszaniu się jak najmniej odgłosów, podłoże dotykają jedynie miękkie poduszki na ich stopach. Pierw koty skradają się do swojej ofiary po czym skaczą na nią. Silne nogi i mięśnie grzbietu pozwalają im oddawać skoki na duże odległości. A gdy ofiara jest już złapana, to zabijają ją mocnym ugryzieniem w szyję, łamiąc kark upolowanej zwierzynie. Jedynie lwy polują w grupie, natomiast reszta wielkich kotów robi to samotnie.
Z założenia lwy to także jedyne koty, które żyją na co dzień w stadach. W skład takiego stada wchodzi około 10 samic i kilka samców, na czele którego staje najstarszy osobnik i zarazem ojciec większości z lwiątek. Pod względem wyglądu to samce mają większą posturę od samic. Ponadto grzywa samców jest bujna, chroniąc przy tym ich gardła w czasie staczanych walk o terytorium. Dodatkowo grzywa lwa sprawia, że jest on większy i dodaje mu doniosłości wśród innych zwierząt. Samice biegają szybciej od samców i to one zdobywają pożywienie dla całego stada. Jeśli chodzi o źródła pokarmy lwów, to głównie żywią się one zebrami, bawołami, ale nie pogardzą drobnymi gryzoniami i wężami. W diecie lwiątek mięso pojawia się mięso w 3 miesiącu życia, ale mleko matki spożywają jeszcze przez kolejne 3 miesiące.
Tygrys. Największy z wielkich kotów (Panthera tigris).
Tygrys to groźny kot, który posiada miano największego z pośród grupy wielkich kotów. Jeśli chodzi o gatunek, to tygrys syberyjski może ważyć aż 300 kilogramów. Żyje one w północnej części Rosji, gdzie panują ujemne temperatury i jest bardzo zimno. Oczywiście jego organizm jest przystosowany do takich warunków, ponieważ tygrys syberyjski ma grubą warstwę tłuszczu, która chroni go przed zimnem. Przemieszcza się on na duże odległości w poszukiwaniu pokarmu. Sierść tygrysa syberyjskiego jest jaśniejsza od ubarwienia innych tygrysów. Czerwonawo żółta sierść tygrysa zawiera dużo białych włosów aby jeszcze lepiej wtopić się w otoczenie syberyjskiego środowiska.
Do najpopularniejszych przedstawicieli tego gatunku należy tygrys indyjski. Są one przywiązane do swojego terytorium dlatego znaczą je moczem i odchodami. O wiele częściej samce tygrysa żyją samotnie w środowisku naturalnym. Natomiast samice żyją z samcami bądź samicami. Tygrysy polują także na dużą zwierzynę, dlatego że mają dużo siły. Robią to późnym wieczorem lub w nocy, a przez większość dnia odpoczywają. Upolowane zwierzę spożywają w ustronnym miejscu, chowając swoją ofiarę przed innymi drapieżnikami. Jeśli ofiara jest duża, to tygrys dzieli całe pożywienie na kilka dni. Tygrysy podobnie jak koty domowe czyszczą swoje futro liżąc je. Jednak w przeciwieństwie do małych kotów żyjących w domu wśród ludzi, tygrysy lubią wodę.
Drapieżne wielkie koty. Lamparty, pantery i gepardy jako myśliwi...
Lampart potrafił przystosować się do różnych środowisk oraz różnorodnego pokarmu, czego wynikiem jest jego liczna obecność w stosunku do jego pobratymców z grupy wielkich kotów. Z ciekawostek należy dodać, że centkowanie na jego sierści jest unikalne dla każdego osobnika podobnie jak linie papilarne u człowieka. Posiada miękkie futro i gibkie ciało, w południowo - wschodniej Azji często spotykany jest w kolorze czarnym (pantera). Pantery z tamtego regionu są bardziej agresywne niż lamparty żyjące w innych środowiskach naturalnych.
Lamparty żywią się gazelami, szakalami, strusiami, guźcami, a nawet w jego diecie można znaleźć żółwie. Dużo czasu te zwierzęta spędzają na drzewach, gdzie odpoczywają a nawet czyszczą się. Wynika to z tego, że lampart bardzo dobrze wspina się, a zarazem musi walczyć o przetrwanie z innymi drapieżnikami. Dlatego upolowane pożywienie wciąga na drzewo gdzie spokojnie może sobie zjeść bez nękania go przez inne zwierzęta. Jest to raczej tajemnicze zwierzę, które bardzo ciężko wyśledzić.
Pantery śnieżne żyją na dużych wysokościach - 3000 a 4000 metrów i przystosowane są do trudnych warunków wysokogórskich. Ich smukła postura z krótkimi nogami, silną klatką piersiową i szerokie łapy ułatwiają im skakanie ze skały na skałę. Długi ogon pantery śnieżnej ułatwia jej utrzymanie równowagi. Pantera śnieżna w okresie zimowym schodzi na niższe wysokości co ułatwia jej znalezienie pożywienie. Poluje nocą na różne ssaki. W jej diecie znajdziemy cały szereg zwierząt od gazel po zające. Co ciekawe, pantera śnieżna choć wyglądem przypomina wielkie koty, nie jest z nimi spokrewniona bezpośrednio. Ogniwem łączącym panterę śnieżną z wielkimi i małymi kotami - w tej wielkiej rodzinie jest ocelot.
Oprócz lamparta innym tajemniczym myśliwym z rodziny kotowatych jest jaguar. To zwierzę żyje w strefie równikowej w Ameryce Środkowej i Południowej. Jaguary mają bardzo dobrze przystosowane ciało do polowań, choć nie prowadzą długich pościgów. Za to sierść ma ubarwienie pozwalające wtopić się w otoczenie. Jaguar raczej wyczekuje swoje ofiary po czym chwyta. Do głównych składników pokarmowych jaguara należą inne zwierzęta żyjące w wilgotnych lasach równikowych - w diecie znajdziemy zatem leniwce, kapibary, ryby, żółwie.
Za to najszybszym ssakiem na Ziemi a zarazem wielkim kotem jest gepard (Acinonyx jubatus). W momencie kiedy goni swoje ofiary gepard potrafi rozpędzić się do 80 km/h. Zwłaszcza jeśli chce upolować gazele, impale czy gnu. W skrajnych przypadkach gepard potrafi biec jeszcze szybciej, nawet przeszło 110 km/h. Oczywiście takie prędkości osiąga przez bardzo krótki czas. Sił starcza mu na jakieś 20 sekund, a jeśli po tym czasie nie dopadnie ofiary to gepard odpuszcza.
Gepardy zabijają przez schwytanie za gardło swoją ofiarę. Następnie rozszarpują ciało upolowanego zwierzęcia i je zjadają w całości. Gepard będzie się żywił tylko tym co sam upolował i zabił. Nie zje on padliny. Co ciekawe gepardy należą do zwierząt tchórzliwych dlatego upolowane zwierzę i zabite już potrafią oddać innym osobnikom z kotowatych (lwom, lampartom). Ponadto same są pożywieniem właśnie dla lwów, lampartów i innych drapieżników.
Dzikie małe koty żyją na wszystkich kontynentach poza Australią i Antarktydą!
Małe koty - Felicinae - są bardzo zróżnicowane między sobą pod względem wyglądu. Jedne są małe i długość kota jest nieduża, za to inne z grupy małych kotów paradoksalnie mają kształt zbliżony do różnych gatunków z wielkich kotów jak choćby pumy, które liczą tyle co lamparty. Małe koty łączy na pewno miękkie futro, ale już rysunek znajdujący się na nim jest różnoraki. Futro żółtawe bądź szarawe z brązem posiada cętki, plamki lub paski. Inne małe koty są nawet ubarwione jednolicie - jak puma czy jauarundi.
Dobrze znaną ciekawostką o kotach - również tych dzikich - jest fakt, że spadają one zawsze na cztery łapy. Jeśli spróbujesz upuścić kota, to pierw obróci on przód swojego ciała, potem tył i ogon. W momencie samego lądowania jego łapy będą już pod kotem, tak że zawsze spadnie nimi do dołu aby mogły dotknąć podłoża. Inną ciekawostką jest to, że koty żyjące w naturze komunikują się z innymi osobnikami poprzez prezentowane pozy. Prosty grzbiet u kota i postawa grożąca czyli lekko pochylona do dołu, oznacza że jest on gotowy do ataku. Za to skulony kot oznacza, że wycofuje się on. Za to kot z ogonem ku górze i zaokrąglonym grzbietem oznacza, że jest on niezdecydowany w swoim następnym ruchu.
Małe koty pod pewnymi względami różnią się od siebie ale mają także kilka wspólnych cech, które sprawiają że są podobne do siebie. Mają one stosunkowo długie ogony w stosunku do swojej budowy oraz krótkie łapy. Głowy małych kotów są zaokrąglone, krótkie, mają duże zaokrąglone oczy skierowane do przodu. Uszy kotów z tej grupy są również duże i spiczaste. Koty cechują się także bardzo dobrze rozwiniętym zmysłem wzroku i słuchu.
Wzrok kota być może nie rozróżnia tak dobrze kolorów jak ludzie, ale w świetle dziennym widzą na równi z człowiekiem. Za to przewyższają wzrok ludzi w nocy, ponieważ koty mają w oku nabłonek barwnikowy zwany tapetum lucidum. Umożliwia im widzenie niemal w całkowitych ciemnościach przez to, że nabłonek ten po odbiciu światła podwójnie drażni receptory. Małe koty posiadają także zdolność słyszenie dźwięków z zakresu wysokich tonów, które nie są dostępne dla ludzkiego ucha.
Większość kotów prowadzi nocny tryb życia. Zdarzają się wyjątki, ale są to raczej sporadyczne przypadki. Koty potrafią się wspinać na drzewa, często tam odpoczywają. Ich miejscem odpoczynku są stosy gałęzi, otwory w pniach drzew czy stosach kamieni. Niektóre drapieżniki małych kotów wygrzebują sobie nory w ziemi. Są to zwierzęta terytorialne dlatego znaczą obszar swojego zamieszkania odchodami w różnych miejscach i substancjami zapachowymi na kamieniach i korach drzew.
Małe koty żywią się ssakami, zdarza się że większymi od siebie, ale to zwierzęta zbliżone do ich gabarytu są podstawowym pokarmem. W diecie małych kotów znajdziemy zatem gryzonie, gady i ptaki. Zdarza się, że atakują one sarny, łosie, a nawet młode niedźwiedzie. Są gatunki małych kotów, które żywią się owadami oraz rybami wyławianymi łapami wprost z rzeki.
Gatunki małych kotów z Ameryki Północnej i Ameryki Południowej.
W Ameryce Północnej i Południowej żyje kilkanaście gatunków małych kotów. Warto tutaj wymienić Rysia z płowożółtym futrem z czarniawymi cętkami. Żyje on w lasach Kanady i Stanów Zjednoczonych. Oprócz niego w Stanach Zjednoczonych żyje Ryś rudy, najpopularniejszy dziki kot w tym kraju. Zamieszkuje obszar poniżej Kanady aż po Meksyk, w różnych środowiskach - lasach a nawet krzaczastych półpustyniach. Jego futro ma barwę szarobrązową, w ciemne bądź czarne plamki.
Trzecim popularnym gatunkiem małych kotów w Amerykach jest puma. Kot o największym zasięgu terytorialnym nawet patrząc pod kątem rdzennych ssaków dla tych kontynentów. Występuje ona na terenach górzystych pokrytych lasem od północnej Kanady aż po Argentynę. Koty te mają jednolitą barwę, przez co spotkać je można z futrami w kolorze pół żółtawym, szarobrązowym czy czarnym.
Kolejnym kotem, którego spotkać można na obszarze od Meksyku aż po północną Argentynę to jaguarundi. Żyje on podobnie jak inne koty, w gęstych lasach w pobliżu wody. Posiada futro w jednym kolorze, standardowo czarnym, szarym lub rudawobrązowym. Co bardzo ciekawe jak na kota, jaguarandi żywią się także owocami.
Dobrze znanymi dzikimi kotami w Ameryce Północnej i Ameryce Południowej są oceloty. Występują one od Arizony w Stanach Zjednoczonych aż po północną Argentynę. Ich futro jest w kolorze żółtawym z czarnymi pręgami i plamkami. Żyje w lasach i na terenach krzaczastych.
Innym małym kotem występującym w Ameryce jest mangaj, który ma szarożółte futro w brązowe planki. Spotkać go można na obszarze od Meksyku po Argentynę północną i jedynie w lasach, ale to rzadki gatunek. Mangaj wyróżnia się tym, że posiada umiejętność bardzo dobrego wspinania się po drzewach. Z ciekawostek należy także podkreślić to, że jako jedyny kot obu Ameryk potrafi chodzić po drzewach głową w dół.
Z kolei kot tygrysi to zwierzę zamieszkujące tereny od Kostaryki po Argentynę, szczególnie w lasach ale również na krzaczastych stepach. Posiada sierść cętkowaną, a nie pręgowaną jak inne tygrysy.
Kolejnym dzikim kotem o którym warto wspomnieć to kot górski. Występuje w Ameryce południowej na suchych górskich stepach - od Peru po Chile. Przedstawiciele tego gatunku występują z różnym ubarwieniem sierści, choć najczęściej posiadają futro srebrzystoszare w brązowe paski i kropki.
Również tylko w Ameryce Południowej napotkać można małego kota Geoffreya. Zamieszkuje tereny od Boliwii po Patagonię, szczególnie górskie lasy do 3 000 metrów. Futro ma srebrzystoszare lub wpadające w jasnożółte z czarnymi plamkami i wyróżniającymi go pręgami na ogonie.
Kodkod to ko południowego Chile i Argentyny. Podobny jest umaszczeniem do kota Geoffreya. Spotkamy go w różnych środowiskach, które umożliwiają mu znalezienie kryjówki.
Kolejny kot to kolokolo widoczny w regionie od Ekwadoru po Patagonię. Kolokolo posiada ostro zakończone uszy i długą sierść w kolorze rudawym z brązowymi plamkami. Najczęściej zamieszkuje stepy i obszary z zaroślami, ale rzadziej inne.
Małe dzikie koty Europy i Azji Mniejszej
W Europie i Azji Mniejszej nie spotkamy już aż tak dużego bogactwa małych kotów żyjących w naturze. Przede wszystkim z dzikich kotów wymienić trzeba rysia i żbika.
Żbiki to dzikie koty, które odnajdują się w środowisku zalesionym i skalistym czyli górskich lasach. Swoim ubarwieniem przypomina kota domowego, za to gabarytowo jest większy i masywniejszy. Żbik ma to do siebie, że wyróżnić można kilkadziesiąt podgatunków odróżniających się ubarwieniem futra.
W całej Europie, a szczególnie w Hiszpanii, spotkamy rysia. Występuje również w północnej Azji i na środowym Wschodzie. Żyje w trudno dostępnych borach i lasach lub na terenach górskich pokrytych zaroślami. Kot ten stroni od skupisk ludzkich.
Male koty Afryki i Środkowego Wschodu. Jakie dzikie koty warto poznać?
Do najbardziej rozpoznawalnych małych kotów należy na pewno kot nubijski, który występuje w Afryce północnej. Swoim wyglądem przypomina kota domowego, ale jak żbik jest większy i z proporcjonalnie większymi uszami. Posiada szare ubarwienie i czarne pręgi oraz plamki. Kot nubijski odżywia się gryzoniami i ptakami.
Na południu Afryki mieszka afrykański kot czarnostopy i jest to zarazem najmniejszy przedstawiciel kotów. Ze względu, że występuje na obszarach otwartych półpustynnych ma piaskowobrązowe ubarwienie z czarnymi plamkami i pręgami. Kot czarnostopy żywi się bezkręgowcami, ptakami, jaszczurkami i małymi gryzoniami. Swojego pokarmu koty czarnostope szukają często kopiąc w ziemi.
Serwale występują na dużym obszarze przez Mozambik, Zimbabwe, północną Botswanę, Namibie Transwal po Natal. Serwale lubią tereny z dużą ilością opadów, sawanny i tereny blisko zbiorników wodnych. Kot ten posiada długie nogi i smukłą sylwetkę w złocistobrązowej sierści. Serwale szybko biegają na krótkich dystansach oraz wysoko skaczą, na tyle że potrafią upolować nisko lecącego ptaka. Polują także blisko wody na gryzonie i małe kopytne.
Karakale występują w prawie całej Afryce poza lasami równikowymi. Widoczne ponadto w Azji Mniejszej, środkowej Azji i aż po Indie. Karakal posiada futro w kolorze piaskowym z wyraźnymi cętkami. Jego uszy są długie i zakończone czarnymi włosami w kształcie tzw. pędzli. Karakale żyją na trawiastych i krzaczastych stepach oraz półpustyniach i rzadkich lasach.
Do typowo pustynnych kotów zaliczyć należy kota arabskiego, który żyje w północnej Afryce i południowo - wschodniej Azji. Przystosował się do tego środowiska, tym że jego łapy są mocno owłosione, tym samym może stąpać po rozpalonym słońcem piasku. Inną cechą tego kota, świadczącą o przystosowaniu do życia na pustyniach jest niskie zapotrzebowanie na wodę.
W Afryce występuje jeszcze kot złoty, generalnie w dżunglach. Występuje w różnym ubarwieniu futra.
Koty z Azji środkowej i wschodniej. Koty zamieszkujące Azję południowo - wschodnią
Azja to rozległy kontynent dlatego zamieszkuje go spora liczba małych kotów. Wśród nich jest manul swoim zasięgiem rozciągającym się od Morza Kaspijskiego po środkowe Chiny. Występuje na stepach i półpustyniach do wysokości 4 000 metrów. Manule mają długą i gęstą sierść, z umiejętnością życia w chłodnym klimacie. Posiada futro w barwie żółtoszarej, ale końcówki włosów są białe. Według niektórych jest to przodek kotów perskich.
Kot rdzawy występuje na Cejlonie i w południowych Indiach. Jego futro jest koloru rudawego i ma ciemne paski i plamki. Spotkać go można blisko ludzi na suchych obszarach krzewiastych.
W pasie od Egiptu po Indochiny występuje kot chaus. Mieszka w lasach i jest aktywny w ciągu dnia. Kot ten lubi przebywać w zaroślach blisko wody. Czasami jest nazywany rysiem bagiennym ponieważ ma ostro zakończone uszy z pędzlami. Zmienia ubarwienie swoje z wiekiem.
Bliskim krewnym kota złotego z Afryki jest kot mormi. Kot ten występuje na terenach od Nepalu po Malezję i Sumatrę. Mieszka w suchych lasach do wysokości 3000 metrów. Występuje z różnym ubarwieniem sierści, od złocistobrązowego, popielato brązowego po całkiem czarną. Kot mormi poluje na ziemi ale posiada umiejętność wspinania się po drzewach.
Chiński kot pustynny to dzikie zwierzę zamieszkuje Azję środkową, południową Mongolię, zachodnie Chiny. Przystosował się do surowego klimatu wysoko położonych stepów. Posiada owłosione podeszwy łap i brązowożółtą sierść.
Bardziej na południowy - wschód Azji żyją koty, które odznaczają się większym zapotrzebowaniem na wodę.
Kot bengalski występuje od Himalajów, przez Malezję, większość wysp Indonezji, Filipiny, Tajwan aż po Japonię. Nigdy nie występuje na terenach suchych, a głównie w lasach. Ma futro w barwie jasnopłowej z czarnymi kropkami. Kot bengalski w odróżnieniu od kota domowego jest nieco większy.
Na południu Indii oraz w Chinach, na Jawie i Sumatrze występuje kot rybołów. Jak wskazuje jego nazwa kot ten lubi spożywać ryby. To stosunkowo duży kot z jasnobrązowym ubarwieniem i ciemniejszymi plamkami na futrze.
Rzadkim kotem w Azji południowo - wschodniej jest kot marmunkowy. Spotkać go można we wschodnich Himalajach, w Tajlandii, Birmie, Malezji, na Borneo i Sumatrze. Jego naturalnym środowiskiem są stepy z gęsto porośniętym lasem. Kot marmunkowy niezależnie co robi bardzo charakterystycznie wygina ciało - wyciąga głowę i łukowato wygina grzbiet.
Kot płaskogłowy zamieszkuje Półwysep Malajski, Borneo i Sumatrę. Ma płaską czaszkę, małe uszy i długi pysk. Żyje w terenach zadrzewionych i oczywiście lasach blisko wody.
Ostatnim kotem, o którym warto wspomnieć, jest kot irionote. Żyje on jedynie na wyspie Iriomotejima, w archipelagu Wysp Riukiu na Oceanie Spokojnym. Odkryto go stosunkowo późno bo w 1967 roku. Koty irionote żyją w subtropikalnych lasach i mają płowe futro w ciemniejsze cętki ułożone w rzędach.
#Koty #Historia #TygrysKarmy dla psów i kotów →Najnowsze poradniki → (c) 2024 leonzoo.pl / info@leonzoo.pl / +48 696 426 746 / Polska