Przegląd małych dzikich kotów żyjących w naturze i ciekawostki o nich Leonzoo.pl

Przegląd małych dzikich kotów żyjących w naturze i ciekawostki o nich

^{Marcin Jankowski | Leonzoo.pl → 12/04/2025 (14:04) → 12/04/2025 (14:04)}Małe koty - Felicinae - są bardzo zróżnicowane między sobą pod względem wyglądu. Jedne są małe i długość kota jest nieduża, za to inne z grupy małych kotów paradoksalnie mają kształt zbliżony do różnych gatunków z wielkich kotów jak choćby pumy, które liczą tyle co lamparty. Małe koty łączy na pewno miękkie futro, ale już rysunek znajdujący się na nim jest różnoraki. Futro żółtawe bądź szarawe z brązem posiada cętki, plamki lub paski. Inne małe koty są nawet ubarwione jednolicie - jak puma czy jauarundi.

Co odróżnia małe dzikie koty od dużych wielkich kotów?

Dobrze znaną ciekawostką o kotach - również tych dzikich - jest fakt, że spadają one zawsze na cztery łapy. Jeśli spróbujesz upuścić kota, to pierw obróci on przód swojego ciała, potem tył i ogon. W momencie samego lądowania jego łapy będą już pod kotem, tak że zawsze spadnie nimi do dołu aby mogły dotknąć podłoża. Inną ciekawostką jest to, że koty żyjące w naturze komunikują się z innymi osobnikami poprzez prezentowane pozy. Prosty grzbiet u kota i postawa grożąca czyli lekko pochylona do dołu, oznacza że jest on gotowy do ataku. Za to skulony kot oznacza, że wycofuje się on. Za to kot z ogonem ku górze i zaokrąglonym grzbietem oznacza, że jest on niezdecydowany w swoim następnym ruchu.

Małe koty pod pewnymi względami różnią się od siebie ale mają także kilka wspólnych cech, które sprawiają że są podobne do siebie. Mają one stosunkowo długie ogony w stosunku do swojej budowy oraz krótkie łapy. Głowy małych kotów są zaokrąglone, krótkie, mają duże zaokrąglone oczy skierowane do przodu. Uszy kotów z tej grupy są również duże i spiczaste. Koty cechują się także bardzo dobrze rozwiniętym zmysłem wzroku i słuchu.

Wzrok kota być może nie rozróżnia tak dobrze kolorów jak ludzie, ale w świetle dziennym widzą na równi z człowiekiem. Za to przewyższają wzrok ludzi w nocy, ponieważ koty mają w oku nabłonek barwnikowy zwany tapetum lucidum. Umożliwia im widzenie niemal w całkowitych ciemnościach przez to, że nabłonek ten po odbiciu światła podwójnie drażni receptory. Małe koty posiadają także zdolność słyszenie dźwięków z zakresu wysokich tonów, które nie są dostępne dla ludzkiego ucha.

Większość kotów prowadzi nocny tryb życia. Zdarzają się wyjątki, ale są to raczej sporadyczne przypadki. Koty potrafią się wspinać na drzewa, często tam odpoczywają. Ich miejscem odpoczynku są stosy gałęzi, otwory w pniach drzew czy stosach kamieni. Niektóre drapieżniki małych kotów wygrzebują sobie nory w ziemi. Są to zwierzęta terytorialne dlatego znaczą obszar swojego zamieszkania odchodami w różnych miejscach i substancjami zapachowymi na kamieniach i korach drzew.

Małe koty żywią się ssakami, zdarza się że większymi od siebie, ale to zwierzęta zbliżone do ich gabarytu są podstawowym pokarmem. W diecie małych kotów znajdziemy zatem gryzonie, gady i ptaki. Zdarza się, że atakują one sarny, łosie, a nawet młode niedźwiedzie. Są gatunki małych kotów, które żywią się owadami oraz rybami wyławianymi łapami wprost z rzeki.

Gatunki małych kotów z Ameryki Północnej i Ameryki Południowej.

W Ameryce Północnej i Południowej żyje kilkanaście gatunków małych kotów. Warto tutaj wymienić Rysia z płowożółtym futrem z czarniawymi cętkami. Żyje on w lasach Kanady i Stanów Zjednoczonych. Oprócz niego w Stanach Zjednoczonych żyje Ryś rudy, najpopularniejszy dziki kot w tym kraju. Zamieszkuje obszar poniżej Kanady aż po Meksyk, w różnych środowiskach - lasach a nawet krzaczastych półpustyniach. Jego futro ma barwę szarobrązową, w ciemne bądź czarne plamki.

Trzecim popularnym gatunkiem małych kotów w Amerykach jest puma. Kot o największym zasięgu terytorialnym nawet patrząc pod kątem rdzennych ssaków dla tych kontynentów. Występuje ona na terenach górzystych pokrytych lasem od północnej Kanady aż po Argentynę. Koty te mają jednolitą barwę, przez co spotkać je można z futrami w kolorze pół żółtawym, szarobrązowym czy czarnym.

Kolejnym kotem, którego spotkać można na obszarze od Meksyku aż po północną Argentynę to jaguarundi. Żyje on podobnie jak inne koty, w gęstych lasach w pobliżu wody. Posiada futro w jednym kolorze, standardowo czarnym, szarym lub rudawobrązowym. Co bardzo ciekawe jak na kota, jaguarandi żywią się także owocami.

Dobrze znanymi dzikimi kotami w Ameryce Północnej i Ameryce Południowej są oceloty. Występują one od Arizony w Stanach Zjednoczonych aż po północną Argentynę. Ich futro jest w kolorze żółtawym z czarnymi pręgami i plamkami. Żyje w lasach i na terenach krzaczastych.

Innym małym kotem występującym w Ameryce jest mangaj, który ma szarożółte futro w brązowe planki. Spotkać go można na obszarze od Meksyku po Argentynę północną i jedynie w lasach, ale to rzadki gatunek. Mangaj wyróżnia się tym, że posiada umiejętność bardzo dobrego wspinania się po drzewach. Z ciekawostek należy także podkreślić to, że jako jedyny kot obu Ameryk potrafi chodzić po drzewach głową w dół.

Z kolei kot tygrysi to zwierzę zamieszkujące tereny od Kostaryki po Argentynę, szczególnie w lasach ale również na krzaczastych stepach. Posiada sierść cętkowaną, a nie pręgowaną jak inne tygrysy.

Kolejnym dzikim kotem o którym warto wspomnieć to kot górski. Występuje w Ameryce południowej na suchych górskich stepach - od Peru po Chile. Przedstawiciele tego gatunku występują z różnym ubarwieniem sierści, choć najczęściej posiadają futro srebrzystoszare w brązowe paski i kropki.

Również tylko w Ameryce Południowej napotkać można małego kota Geoffreya. Zamieszkuje tereny od Boliwii po Patagonię, szczególnie górskie lasy do 3 000 metrów. Futro ma srebrzystoszare lub wpadające w jasnożółte z czarnymi plamkami i wyróżniającymi go pręgami na ogonie.

Kodkod to ko południowego Chile i Argentyny. Podobny jest umaszczeniem do kota Geoffreya. Spotkamy go w różnych środowiskach, które umożliwiają mu znalezienie kryjówki.

Kolejny kot to kolokolo widoczny w regionie od Ekwadoru po Patagonię. Kolokolo posiada ostro zakończone uszy i długą sierść w kolorze rudawym z brązowymi plamkami. Najczęściej zamieszkuje stepy i obszary z zaroślami, ale rzadziej inne.

Małe dzikie koty Europy i Azji Mniejszej

W Europie i Azji Mniejszej nie spotkamy już aż tak dużego bogactwa małych kotów żyjących w naturze. Przede wszystkim z dzikich kotów wymienić trzeba rysia i żbika.

Żbiki to dzikie koty, które odnajdują się w środowisku zalesionym i skalistym czyli górskich lasach. Swoim ubarwieniem przypomina kota domowego, za to gabarytowo jest większy i masywniejszy. Żbik ma to do siebie, że wyróżnić można kilkadziesiąt podgatunków odróżniających się ubarwieniem futra.

W całej Europie, a szczególnie w Hiszpanii, spotkamy rysia. Występuje również w północnej Azji i na środowym Wschodzie. Żyje w trudno dostępnych borach i lasach lub na terenach górskich pokrytych zaroślami. Kot ten stroni od skupisk ludzkich.

Male koty Afryki i Środkowego Wschodu. Jakie dzikie koty warto poznać?

Do najbardziej rozpoznawalnych małych kotów należy na pewno kot nubijski, który występuje w Afryce północnej. Swoim wyglądem przypomina kota domowego, ale jak żbik jest większy i z proporcjonalnie większymi uszami. Posiada szare ubarwienie i czarne pręgi oraz plamki. Kot nubijski odżywia się gryzoniami i ptakami.

Na południu Afryki mieszka afrykański kot czarnostopy i jest to zarazem najmniejszy przedstawiciel kotów. Ze względu, że występuje na obszarach otwartych półpustynnych ma piaskowobrązowe ubarwienie z czarnymi plamkami i pręgami. Kot czarnostopy żywi się bezkręgowcami, ptakami, jaszczurkami i małymi gryzoniami. Swojego pokarmu koty czarnostope szukają często kopiąc w ziemi.

Serwale występują na dużym obszarze przez Mozambik, Zimbabwe, północną Botswanę, Namibie Transwal po Natal. Serwale lubią tereny z dużą ilością opadów, sawanny i tereny blisko zbiorników wodnych. Kot ten posiada długie nogi i smukłą sylwetkę w złocistobrązowej sierści. Serwale szybko biegają na krótkich dystansach oraz wysoko skaczą, na tyle że potrafią upolować nisko lecącego ptaka. Polują także blisko wody na gryzonie i małe kopytne.

Karakale występują w prawie całej Afryce poza lasami równikowymi. Widoczne ponadto w Azji Mniejszej, środkowej Azji i aż po Indie. Karakal posiada futro w kolorze piaskowym z wyraźnymi cętkami. Jego uszy są długie i zakończone czarnymi włosami w kształcie tzw. pędzli. Karakale żyją na trawiastych i krzaczastych stepach oraz półpustyniach i rzadkich lasach.

Do typowo pustynnych kotów zaliczyć należy kota arabskiego, który żyje w północnej Afryce i południowo - wschodniej Azji. Przystosował się do tego środowiska, tym że jego łapy są mocno owłosione, tym samym może stąpać po rozpalonym słońcem piasku. Inną cechą tego kota, świadczącą o przystosowaniu do życia na pustyniach jest niskie zapotrzebowanie na wodę.

W Afryce występuje jeszcze kot złoty, generalnie w dżunglach. Występuje w różnym ubarwieniu futra.

Koty z Azji środkowej i wschodniej. Koty zamieszkujące Azję południowo - wschodnią

Azja to rozległy kontynent dlatego zamieszkuje go spora liczba małych kotów. Wśród nich jest manul swoim zasięgiem rozciągającym się od Morza Kaspijskiego po środkowe Chiny. Występuje na stepach i półpustyniach do wysokości 4 000 metrów. Manule mają długą i gęstą sierść, z umiejętnością życia w chłodnym klimacie. Posiada futro w barwie żółtoszarej, ale końcówki włosów są białe. Według niektórych jest to przodek kotów perskich.

Kot rdzawy występuje na Cejlonie i w południowych Indiach. Jego futro jest koloru rudawego i ma ciemne paski i plamki. Spotkać go można blisko ludzi na suchych obszarach krzewiastych.

W pasie od Egiptu po Indochiny występuje kot chaus. Mieszka w lasach i jest aktywny w ciągu dnia. Kot ten lubi przebywać w zaroślach blisko wody. Czasami jest nazywany rysiem bagiennym ponieważ ma ostro zakończone uszy z pędzlami. Zmienia ubarwienie swoje z wiekiem.

Bliskim krewnym kota złotego z Afryki jest kot mormi. Kot ten występuje na terenach od Nepalu po Malezję i Sumatrę. Mieszka w suchych lasach do wysokości 3000 metrów. Występuje z różnym ubarwieniem sierści, od złocistobrązowego, popielato brązowego po całkiem czarną. Kot mormi poluje na ziemi ale posiada umiejętność wspinania się po drzewach.

Chiński kot pustynny to dzikie zwierzę zamieszkuje Azję środkową, południową Mongolię, zachodnie Chiny. Przystosował się do surowego klimatu wysoko położonych stepów. Posiada owłosione podeszwy łap i brązowożółtą sierść.

Bardziej na południowy - wschód Azji żyją koty, które odznaczają się większym zapotrzebowaniem na wodę.

Kot bengalski występuje od Himalajów, przez Malezję, większość wysp Indonezji, Filipiny, Tajwan aż po Japonię. Nigdy nie występuje na terenach suchych, a głównie w lasach. Ma futro w barwie jasnopłowej z czarnymi kropkami. Kot bengalski w odróżnieniu od kota domowego jest nieco większy.

Na południu Indii oraz w Chinach, na Jawie i Sumatrze występuje kot rybołów. Jak wskazuje jego nazwa kot ten lubi spożywać ryby. To stosunkowo duży kot z jasnobrązowym ubarwieniem i ciemniejszymi plamkami na futrze.

Rzadkim kotem w Azji południowo - wschodniej jest kot marmunkowy. Spotkać go można we wschodnich Himalajach, w Tajlandii, Birmie, Malezji, na Borneo i Sumatrze. Jego naturalnym środowiskiem są stepy z gęsto porośniętym lasem. Kot marmunkowy niezależnie co robi bardzo charakterystycznie wygina ciało - wyciąga głowę i łukowato wygina grzbiet.

Kot płaskogłowy zamieszkuje Półwysep Malajski, Borneo i Sumatrę. Ma płaską czaszkę, małe uszy i długi pysk. Żyje w terenach zadrzewionych i oczywiście lasach blisko wody.

Ostatnim kotem, o którym warto wspomnieć, jest kot irionote. Żyje on jedynie na wyspie Iriomotejima, w archipelagu Wysp Riukiu na Oceanie Spokojnym. Odkryto go stosunkowo późno bo w 1967 roku. Koty irionote żyją w subtropikalnych lasach i mają płowe futro w ciemniejsze cętki ułożone w rzędach.

Małe Koty Koty Dzikie Koty Zachowania CiekawostkiNajnowsze poradniki →Najnowsze poradniki →